NAMASZCZENIE

Sakrament namaszczenia chorych może być udzielany nie tylko osobom, które znajdują się na łożu śmierci, ale również tym, którym owo niebezpieczeństwo utraty życia grozi z powodu choroby czy starości, a także dla umocnienia w chorobie. Jest celebracją liturgiczną i wspólnotową, której miejsce nie jest ściśle określone. Szafarzami tego sakramentu są wyłącznie kapłani – biskupi i prezbiterzy.

1. Z prośbą o namaszczenie powinna zwrócić się do księdza najbliższa rodzina chorego.
2. Jeśli choroba ma ciężki przebieg o sakrament ten można poprosić wcześniej, ponieważ jest to sakrament umocnienia – można go przyjmować wielokrotnie i nie tylko w przypadkach krańcowych.
3. Kapłana z posługą do chorego lub umierającego można wzywać o każdej porze dnia, a także w nocy.
4. Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić w następujących przypadkach:
   • jeśli jest przewlekła choroba,
   • osobom starszym wiekiem,
   • przed operacją medyczną,
   • nieprzytomnym lub psychicznie chorym, jeśli można przypuszczać, że w normalnych warunkach życzyłyby sobie przyjęcia tego sakramentu.
5. Sakramentu namaszczenia NIE udziela się osobom zmarłym.
6. Przed przybyciem kapłana należy przygotować: stół nakryty białym obrusem, krzyż, świecę i waciki.
7. W czasie udzielania sakramentu namaszczenia chorych obecni powinni być wszyscy domownicy, wskazana jest wspólna modlitwa.